Yalnızlığım Ve Ben

Ne zaman yalnızlığımla konuşmaya başlasam
doğa kulak kesilir penceremin pervasızda
Yüzündeki bakışı yıkayıp
sesimin teline asıyor ceylan
Ürkekliğini yitirmiş ormanda
kuzu kurtla ağlaşmakta kuytuda
dalda yaprak rüzgarla ağıt yakmakta

İki dağ arasında sıkışıp kalan göldür şimdi ömrüm
Geldiğim yok
Gittiğim yok
Küs çiçeği açmakta kıyılarımda
İki dağ arasında kalan
uçurumdur şimdi göğüm

Ne zaman yalnızlığımdan gitmeye kalksam
kar yağmakta akrep yelkovan arasına
Zamanın elinden kaçıp an dolanıyor bacaklarıma
Yol yürür
uğurlandığım yer yürür yanımda

Yalnızlığım
sevilmediğini düşünen çocuk huysuzluğunda
Kollarımın arasına alıp
seviyorum usulca
Beraber dalıyoruz
suyun altına