Yalnızlık Hançeri

Ne zaman bir gülesim gelse
Hastane kuyruklarında kimsesiz
Bükülüverir mecalsiz kalan diz

Ve bir mezar görsem toprağı çiçeksiz
Yalnızlık vurur hançerini böğrüme
Pınar olur dökülür
Söz geçiremem gözlerime!..

Hani çocuklarım okulunda
Anaları da el camları silerken
Doktorlardan belgeli belgeli
Dört duvar beni esir almışken
O delik dirsik kafayla
Hiç bu kadar kıvranmazdım!

Oğlumun kızımın istemine göre
Yemeklerini yapardım.
Sofrayı hazır edip
İştahla yerlerken...
Sanki mutluluktan uçardım!..

Şimdi kapanmış yara bere
Ama yalnızlık yapışmış yakama
Oğlum evlenmiş ayrı dairesinde
Kızım gece gündüz işinin peşinde
Herkes bir düzen tutturmuş kendine
Kapı tıkırtıları nasıl mutluluk verir ki
Girip çıktıklarını anlasam da dairelerine
O yorgun ama güleç yüzlerini görmeyince!

Ben soframın saatini şaşırmışım.
Ne zaman bir gülesim gelse
Yalnızlık vurur hançerini böğrüme
Pınar olur dökülür
.......Söz geçiremem ki gözlerime...
Yine yatırmak ister o yavruları
Gözlerim, gözbebeklerine!..

Soframın adı sofra
Toplarım bir çatal bir kaşık,
......Yemeği bitirilmemiş tabakla!..
Kime kızmalıyım!
......Kime çatmalıyım!
........Bilmiyorum ki ne hakla!
Bulaşıkları yıkadım
Haber saatine yetiştim
.....................Hiç olmazsa!..

Zaman seçim zamanı...
Ne duyacağımı bildiğim halde,
Dinlemeye koyuluyorum
Bir ömür dinlediklerimin aynısını.


Mikrofon uzatılan sokaktakiler,
Yani işsizleşerek yalnızlaştırılanlar da
Benim fikrimde.
İnanmıyor vaatlere
Ve ekliyor.

-Çocuklarımı bakamadım!
Çocuk esirgeme kurumuna verdim!..
Aaaah ah yüreğim!
Kaçıncı yalnızlık hançeriyle vuruluyor!!!
Gözlerim yine söz dinlemiyor
...............Pınar pınar dökülüyor!..
Gece yine kara pelerinini
Yalnızlığımın üstüne
Erkenden çekiyor!
24-03-09