Yanacak Köz Kalmadi

Belki de son sitemim,son sözüm bunlar sana.
Lal ettin dillerimi diyecek söz kalmadı.
Sanma ki çok kırıldım,incindim küstüm sana.
Bir gün geri dönsen de görecek yüz kalmadı.

Sabır deyip günleri,bir birine eklerken.
Gittiğin o yollara,bin bir ümit bağlarken.
Vuslat bizim deyip te,deli gönlü eğlerken.
Yoluna hasret ile ,bakacak göz kalmadı.

Deli boran eyledin,ılgıt esen yelimi.
Savurdun dört bir yana,tutmadın ki elimi.
Görenler hep diyorlar akılı mı deli mi?
Her gün senin peşinden,koşacak diz kalmadı.

El yanında horladın,beni yerlere vurdun.
Söktün garip gönlümü,avucunda yoğurdun.
Yaktın yürek külümü,göğe doğru savurdun.
Yeter artık kahrını,çekecek öz kalmadı.

Bir şafak vakti gelip, ırağı yakın etsen
Girsen sevda bağına deste deste gül dersen.
Kapansan dizlerime,geldim işte bak desen.
Gönül ocaklarım da ,yanacak köz kalmadı.

Bir adın kaldı ben de,Bir de zalim o gurbet.
Unutmak zor olsa da alışırım ben elbet.
Ne bir hatıran kaldı,ne de bir anı hayret.
Yaktın yıktın her şeyi,mazide iz kalmadı.