Yanık İzi

/ne merhemler sürmüştü
tek bir yanık iz bile kalmasın diye
oysa sürseydi bir çift söz
?seni seviyorum? diye
bağlamayacaktı kabuk bağını
dağlamayacaktı aşk
yanmış hayatı.../


bir lotusun yapraklarında başlıyor güneş doğmaya
mekânsız bir cinneti ağırlar gibi
korkunun gerekli bir anı komplo kuruyor düşlere
daha düşmemişken çarklının dişlerine
kırmızıya dönüşmüş hayatlar geçiyor kuş sürüleri ile
özgürlüğü verilmiş
kanatları alınmış
kör gözlere

kendine bakmakla eş değer bilen ayna
sırrı kayıp kentler kadar eskitiyor geçmişi
dünyanın özünde yatan gerçeği
hiç gibi silerek
gizini taşın sabrında unutan
kullar çizerek
kederi ile ortak bir yazgı için satılmaya değer bulan gurur
tevekkülü borç bilip
dolduruyor alacaklı defterini

her sayfasında yanlış hayatların
yanık izi

umudu bebek gibi emziren
rehin alır göz bebeklerini
kuşkulu ayrılıklarla büyütür
sonra ve öncesiz olarak sevmek için
hep başka biri olmak için
aynı dilde ekşimiş hasreti kucaklayan kalptir
ihanet değil
öğrendikçe susmayı
ayrıntıları bekletir

o doyumsuz nefretin tespih tanesi büyüklüğünde
aşk'ın keskin kırbacı vurgulanıyor
çoğalıyor bir sıvının içinde
çizdiği yol haritası tende
nehir kollu yalnızlık çağlıyor
kesikler
tamamladıkça kabûlümü
sesimde yetim sevdaları yalın bir bıçak
kaç kez daha böler ki
tam ortasından yarım cümleleri

her aşk yanmış hayatların
yanık izi...

alicengizoyunu
(...her yanık izinde tek bir şey öğrendim...birinci dereceden sevmeyi...)