Yap/boz

yıkıp yıkıp kendimi
bir başkalığa soyunuyorum
kırıyorum üzerime yapışan dikenli telleri
dünden daha iyi
yarından daha cahilim hayata karşı
belki tam değilim ama
eskisi gibi hamda değil

geçiriyorum süzgecimden düşünceleri bir bir
duygulardan nasip almasın diye
ikisini ayrı ayrı misafir ediyorum
aralarında hakemlik kurup
duygularımın zaferini engelliyorum

onlar değilmi ki
tanrı katında hazine
anlamayanlar arasında hor görülen
bir bıçakla çiziyorum sınırlarını
değerine göre
öncelik veriyorum bir diğerine

ne kadar hapsediyorsam kendimi
bir o kadar dışa vuruyor ele veriyor kendini
suskunluğum kelimelerden daha anlamlı
daha dokunaklı daha çok şey anlatıyor
her şeyi anlatıyorda
karayı bazen beyaz
yazı bazen kış yansıtıyor
çiçekleri gören gözler
onu gerçek mi değilmi bilemiyor

birden
bir uçurumun kenarında
ayaklarımın altındaki toprağın
istemsiz kayışlarına şahit oluyorum
bir tokat...
silkeliyor beni
aslında hayattaki en ağır şey
bir tüy kadar hafif ve anlamsız
ve anlıyorum o an
adı konulana başka bir sıfat lazım
bir dalgıç gibi
derinlere dalmaksa
gökyüzünden seyretmek lazım dünyayı

bu gelişler gidişler
neler kattılar neler götürdüler
ve anlamsıza ne anlam yüklediler
anlamı olanı yok saydılar
sonsuzluğa giden yolda
beni nasıl yoğurdular
ve yarındaki resmi
bugünden çizip kalemi kırdılar
taptaze bir doğuşu resmettiler gizlice

yap/boz tahtasında
bir çocuk gibi kuralsızca oynanır
yokluktan kendi kuralların doğar
ve çocuk büyüdüğünde
edilgenin hem sen hem olmadığını anlarsın