Yara Dağlayan Şiir

Allah'a koşuyorum
Sen çıkıyorsun karşıma

Sonra beni sevmeye uğraşınla tanıyorum seni
Seni; toplumcu realist
ve haylaz
yorgun argın
ve tutsak beyaz

Gözlerinde kırılmış bir kalemle yaziyorsun adımı sonra
Adımı; sürrealist
Ve hayâlbaz
Orgun ve dargın
Unutulmuş bir imtiyaz

Hatırla diyorum
Alnındaki iki çizgi arasından geçerken düştüğüm yeri
Beni

Unutuyorsun

Bir adem nöbeti yazıyorsun serzenişlerime
Şilteme mühürlediğin sayrılık

Sesime annemin silüeti değiyor
Başucum ayrılık

Unutuyorsun

Ağlama nöbetlerimden geriye ellerin kalıyor
Ellerin yüzüme kurduğu panayırda yed-i beyza
Allah'a koşuyorum
Sen çıkıyorsun karşıma

Gözlerine Kudüs kurulmuş son insan oluyorsun
Ve ağzında yasaklanmış elma parçasıyla
Sesime değip kalbimi doğruyorsun

Beni annemin gittiği yerden vuruyor zaman
Sen zamana yandaş oluyorsun
Bir kambur gibi dünya sırtımda ağrıyor
Sen beni telaşlarında
Sen beni rüyalarında
Beni arzularında katlediyorsun

Yeniden doğuyorum yüzüne çıkan yolları ezberleyerek
Kutsal bir mekân oluyor avuçların
Parmaklarının kurduğu çarmıha uzanıyor parmaklarım
Bunu ölmekten saymıyorsun.

Unutuyorsun

Duvarlara karalanmış hümanist bir sloganda ismimi
Fişlenmiş yüzüme astığım maskeyi soyuyor
Sorgusuna düştüğüm geceler
Kekeme bir çocuk koşuyor
Bir çocuk
Avuçlarında taşlarla
Recmime koşuyor
Sen susuyorsun

Utanç günlerimi yazıyor melekler
Ağzının güleç yerine
Evlâdiyelik bir keder içiyor ömrüm

Ömrüm
Kör bir çıban gibi zonkluyor takvimlerde

Sana merhabalar bırakıyorum
Sana ağrıyan bir aşk
Ve Allah'a koşuyorum
Bağrıma seni basarak!


(s)