Yaşama Kırılmış Ömre Soyunuk

yitirmişliğin mateminde
uzaklar giyindik
ve
özlemler biriktirdik ellerimizde

şimdi

kendime göçebe bir ruhum
bakışlarım hazan
acı çekerken saksılarım
denizin salıncağına kurdum bizi
yokluğun
koca bir ömürde
sökülmüş şafaklara uzanan zaman


yağmurun sesinde kurumuyor
göğün yaraları
eskimiş gülüşlerimizi
sırtlarken rüzgar
ben hep sana kaldım da sevgili
bir ben
bir ben
bir ben
bana kalamadım işte

ayaza vurmuş kentin sokaklarına
düşürdüm yıldızları
hiç bir şey üşütmedi beni yokluğun kadar
gidişinin enkazında kalan olsam da

ölümün bir yalan

ay ışığında yıkanmış gecelere
ödünç verdim senli düşlerimi
küle dönmeyen ateşinde
ömrümün son demidir
kirpiklerime çekili hüznünün perdesi


yaşama kırılmış ömre soyunuk
anlardayım
bahar çiçekleri gözlerin
gül kesiği
yağmur çocukluğuma

artık
kimlik/siz/im sevgili...