Yaşayan Ölüler Şehrinde Çelişkili Tövbeler

Gazzenin arka sokaklarında bir çocuk
Soluk soluğa koşuyordu
Ve ellerinde
Horoz şekeri gibi ölümü tutuyordu



Suspus konuşkan dillerim
Çöller kadar sessiz kelimeler
Gelip gidiyor dilimin ucunda esmer elli çocuk
Kudüs kirpiklerimde, Küllerinde kıvranan sancılı bir Anka bu gece
Ansızın çıkıp gelince siyon yıldızı, dayayınca arsız dudaklarını
Çocukların masum dudaklarına, söküp alınca iliklerinden bütün masalları



İki mısra arası bir şiire sığışabilir diyorlar Ç o c u k ve B a r u t


Yaşayan ölüler şehrinde K a n akarken O l u k oluk
Vicdanıma K a n sıçramadı ki diyor insanlık
Utanç içinde gölgelere saklıyor kendini aydınlık
Sırtını sıvazlayıp ipin ucunda sallanan kelebeklerin
Köküne kibrit suyu, İnsandan önce ö l d ü insanlık


Söyle bana
Şimdi sana maviyi kim anlatabilir e s m e r elli çocuk


Vahalar küçük bedenlere dar gelecek tabut bu gece
Tövbe çukurları kazıyor ironik merhametle kendi bedeninde
Ağlama yavrucağım İncinir kirpiklerin yanar tutuşur Filistin
Siyah avuçlarında ana rahminden kopardığın kan
Ebabil pençesinde n u r senin " parmak uçların "



Sakın u t a n m a , saklama yavrucağım
Kara olur elleri, kaderi kırılmış kalemle yazılan çocukların
Bak Davudun dudaklarında şaha kalkmış Allahû Ekber
Semâda secdeye durmuş küçük ölülere ağlayan melekler
Çiçek açmış musallada kara sabun kırıntıları, kuru güler gibi



Yedi kollu şamdan evleri aydınlatsın diye mi öldün sen
Şimdi aydınlığı sana kim anlatacak esmer elli çocuk