Yaşlılığın Asası

Şehirler geçtim
kasabalar, köyler
kaldırımları ıslak sokaklar

Neresindeyim zamanın?
Hangi gün, hangi ay, hangi yıl
Hangi mevsimler geçti?
Avuçlarıma dolanan saçlarımdan
bilemedim... Kayboldum!
Bir sizi unutmadım...

Ne acı
kıyısız denizlerde
kulaç atmak yarınlara
Ah! Ne acı
oğul dalında
dokunamamak bulutlara...

Sessizce iliştiği pencerenin kıyısında,
karanlık gülüşlü gecenin gözlerinde
uğultulu bir yalnızlığın
orta yerinde kalmıştı

Bakışlarında gezinen hatıralar
ruhunu doyuruyor
gülümseyen ağzını
gözlerinin yağmuru ıslatıyordu

Kaç vakittir
yüzü yollara serilmiş
çocuklarını bekliyordu
hani, onlardı
yaşlılığının asası! ...

Vakitsizliğin bahanesine yenik
annelerinden habersiz
tatil planları yapıyorlardı...

Bilmiyorlardı
sararan güz çiçeğinin
pencerenin kıyısında
yağmursuzdu toprağı...

Bahtsız kaderini düşündü kadın

Şafak sökmüştü
sessiz, yeşil bir çoraklığa

Ölmek, belki düşündüğüm gibi
hafif bir ıstırap değil
Hiç solmayan eksizsiz mutluluğa
teslim edin beni...

Diye bildi
titreyen sesiyle usulca...

Film bitmişti! ...
...

Küçük bir hikaye yaşlılığımızın asası çocuklarımıza...