Yazık Oldu Artin Bey'e

Yazık oldu Artin Bey'e,
uzanıp yatmış
sessiz,sedasız
yeşil gecede.
Tuhaftır hikayesi,
anlatamam sizlere.
Kaldırımda serilmiş
ay ışığına karşı.
Öyle ölürdü Artin Garibyan
her akşam dokuz sularında,
Abidei Hürriyet caddesinde.
Yine düşmüş,dağılmış
Ermeni Artin.
En son düşüşü
olmalıymış zavallının
o Nisan ayı'nın
yirmisekizinde.
Yalnız Kısır ağlardı
başının üstünde
ve yalardı kömür yüzünü,
yıldızların pırıltılı
ağırlığı altında.

Yaşamak zordu
Arto Garibyan
şu açlar dünyasında.
Hangi kapıyı çaldınsa,
ürpetirdi geceleri
iyimserliğin ve yoksulluğun.
Yarın öleceğim derdin hep
ve korkuturdun beni
kusturucu sarhoşluğunla.
Bindokuzyüzyetmişiki değilse,
bindokuzyüzyetmişüç,
Şubat değilse Nisan,
Salı değilse Cuma
ve hep öyle ölürdün
şu açlar dünyasında.

Bir türlü
çıkmıyorsun aklımdan.
Ölünecekse sarhoş ölünmeli derdin
küstahça yaşamaktansa.
Ve benimsedin ölümü
gökyüzünün aydınlığına
uzanmak için.
En son düşüşündü
o Nisan ayı'nın
yirmisekizinde.
Ağlardı Kısır yapayalnız
başının üstünde.
Ve bakardın bir türlü uyanmayan
Abidei Hürriyet caddesine
ve bakardın kaldırımlardan bize
tebeşir, yenik, yorgun gözlerinle.

IOANNIS BOZIKIS

Bir Boğaz Vakti

Atina – 2005

ISBN: 960-630-777-8