Yıkık Bir Kent / Kadın

Yıkık bir kenti omuzladım,
Ayaklarımın önünden nice şehirler geçti,
Ve kaç bahar'ın uğultuları takıldı kulaklarıma,
Devrik bir cümlenin başkaldırısı,
Saçlarında yeni yeni dirilişiydim cesedinin.
Sen gideli çok olmuştu,
Hızlı giden trenlerin intiharı,
Uçurtmaların sessizliği bürümüştü dudaklarımı.

Şimdi beni hangi Şubat soğuğu sarmalar,
Körelmiş gözlerimin kirpiklerini hangi nem öper,
Dudaklarımın nasırlarını hangi bela yağmalar.
Dilersen unut,
Gövdemi sereyim göğün ihtişamına,
Dudaklarımın zehri aksın meskûn caddelerine,
Ben gözlerimi kapatıp Araf'a yığılıyorum,
Yaşın akmasın gerdanıma,
Ben gittikten sonra yeşermesin Havva'nın göğüsleri,
Dudaklarına zehri yapışmasın ardım sıra,
Bedduaları saklı kalsın gizimle,
Benimle büyüsün var edişi,
S/aklasın beni.


Dilerse Adem isyanlarına esir etsin varlığımı,
Ben cehennemin yağmurlarına dudaklarımı bağışlarım,
Yıkık kentlerin tozu dumanı olurum,
Ölen sen mi ben mi bilmeliyim,
Fısılda kulaklarıma cennetin yoksunluğunu,
Ezan vakitlerinde pişmanlıklarım düşsün yollarına,
Başımı kaldırımlara döküp,
Yüzümü gövdene bırakayım.

Aynama kıvranışları saklı kadının,
Yüzünde u-mutsuzluk,
Her kent'e sevişmeleri saklı,
Git gide çoğalıyor ağıtları.

Kent'in girişlerine umutlarını,
Çıkışına çocuklarını asıyor.

/Tanrı'm,bu ölümler bana haklı önüme bırakma mucizelerini/

Döşünde ceninlerini saklayan kadın,
Adın Aslı,
Dua'ların paslı,
Ve bu gidişler sana haklı,
Dönüşün yasaklı.