Yıkılan Dağ'ıma

Buzul gülüşler işlenmiş gamzelerime
Dilimde baygın cümleler sürüklerken beni yaralarıma
Ahıma katıp karalıyorum sadece bir kaç cümle,
" Baba dönsene yeniden gülüşlerime..."


Merhametten yoksun arşınlarken adımlarım yalnızlığımı,
Düşlerime yeniden doğmanı bekliyorken çaresiz
Ve biliyorken aslında ebediyetini ölümün
Ve kandırıyorken kendimi
Sonunu kuramadığım tümcelerimde şuursuz söylemler beliriveriyor
Ve ben sana yazıyorum durmadan
Sahi ölümden öte köy var mıydı?


Tekrarı olmayacak bir hikaye bu Baba..!


Gözlerimde dünden kalma bir hüzünle seviyorum seni
Tut ki dönmene umut bağlayacak kadar ahmakça
Bütün olasılıklardan uzak
Masum bir o kadar çaresiz ve kimsesiz


Kim yargılayabilir ki beni amansız hüzünle ve hangi mantıkla?


Unutmaya umut bağlar mı insan?

Beyaz bir yazmayı oyalar gibi dokunuyorum sayfanın beyazına
İmgelerim şahlanıyor dizelere adın işlendikçe
Bir ben var yalnız adının ardına hüzünlü bakan
Bir de kurşunu kalemimin
Sigaramın dumanına yaslı ukdelerime erişemediğim sözcükler bir de...;


Yoldaşı olur musun şiirimin ey ölüm...!


" Bir dağ başı yalnızlığı bu "
Bir dağın gölgesinden mahrum
Adanmışlığıma adanışım yaşamın
Ve yarım yamalak bir özgürlüğün yarına yazgısıyım...

Şimdi,
Söndürdüm tüm ışıklarını ömrün
Kırağı yemişken ezberlerim
Ketum bir ağrıyı ezberliyorum...;


Sahi Baba örselenmiş hüzünlerimi de alıp düşsem mi yakana?


Bırakma Baba yüreğimde ki acı dinmedi hala...