Yine de

Bir zamanlar,
Gargamel diye bir karakter vardı,
Hani şirinlere türlü tuzaklar kuran.
O karaktere ses olduğum günlerde dahi,
Hatta bir çizgi karakter olmasına rağmen,
Sevmezdim,
Ama yine de seyrederdim.

Okumanın,
Angarya olduğu günlerde,
Bir ayağım okula, bir ayağım top sahasına giderdi.
Dayak korkusu ağır basardı ve giderdim belki;
Ama yine de önlüğümün düğmesini koparmadan gelmezdim.

İlk sivilcemle,
İlk alay edilen dönemlerimi hatırlıyorumda,
Kaçak doktor Etopyan'ın ne çok çalardım kapısını zamansız.
Sinirli bir adam, bir o kadar korkaktı,
Çok harçlığımı yedi iyileştireceğim diye ama iyileştiremedi,
Bir ümit çalardım yine de kapısını.

Ruhuma,
Rüzgarla giren ilk ayaz aşkımın,
İliklerime vedâyı işlemesine rağmen.
Sabahın sıcak simidini martılarla bölüşür,
Kalamışı'n demli çayını şekersiz yudumlardım.
Biliyorum dönmeyecekti, dönmedi de
Ama yine de vazgeçmedim o ıssız sahillerden.

Devletin,
Silahını omzuma aldığım gün,
Mermisiz tüfek mi olur komutanım demiştim.
Avuç içiyle yediğim dayak yetmişti erkek olmama,
Birinci sigarasına sardığım sabırla bitti o günler de,
Yine de hiç aklımdan geçirmedim firarı.

Annemin,
Üzerini toprakla örttüğüm o gün,
Ölüm ürkütmüş, gecelerim sabaha küsmüştü.
Bugün yakınımdan bir tabut geçse,
Yine de dördüncü omuz olmaktan çekinmiyorum.

(Yine de) veya
(Her şeye rağmen);
Bu ifadelerle yaşadığım,
Daha nice deneyimlerim oldu şu hayatta,
Gün oldu kâh ağladım, kâh sevindim.
Yaşam dediğin bu değil miydi zaten ?

Mesele;
Her şeye rağmen " yine de " diyebilmek,
Asla vazgeçmemekti yaşamın olumsuzluklarına inat.


Bu yüzdendir ki,

Yanıp yıkılsakta her türlü,
Yine de diyerek kalkmalı,
Yanılıp yalnız kalsakta hüzünlü,
Her şeye rağmen diyerek bakmalı ve
En yüksek sesle hey yaşam,
" Seni çok seviyorum " diye haykırabilmeli insan.


15/04/2011