"Yok" İnsanlar

Bir başka bahara ertelendi sevgimiz,
Bir başka rüzgarla gelecek....
O yorgun,o kavruk ellerinde
Tuttuğun güneş.
Evet,evet biliyorum...
Yine bana gülecek..

Yalnızlığı sakındığım gülüşlerde
Ve kahkahalarda....
( Ki bunlar-sahteydi-)
Saklı gizli ne varsa
Hep soru işareti kaldı.
Sandılar cevaplar gizli
Avuç izlerinde...
Oysa onlar,
Zaten ?yoklardı?.

Aynadaki siluetlerine bakıp,
Fısıldaştılar hep bir ağızdan.
Ve hiçbiri bilmiyordu yazık ki
?Yalnızlığın? söcük anlamını.

Öte yandan...
Bir dostun gülüşünde gizliydi.
Bir dostun sessiz ılıklığında
Ve susuşunda....
Aradığım....
Yalnızlığım her gün toparlanıyordu
Ve kilo alıyordu nasıl olsa...
Zaafiyetten ölmeyecekti biliyorum.
Ölü yalnızlıkları topluyordum.
Hiç bulmamacasına.

Kiminizin sesindeki gizi sevdim.
Ve kiminizin gülüşündeki içtenliği.
Ötesinde yüzüme kapanan telefonlar..
Kapanan kapılar gibi.
Çelikten ve ağır....
Ve bir o kadar da hafif...ti.
Ya da ben öyle sanıyordum gurbeti......
Siz artık yoksunuz.
Bu şiirde olmamalıydınız.
Oldunuz,ne yazık ki!


Doğuramazdım sizi...
Doğuramayacağımı sevmeyeceğim.
Çoktan doğanlar,
Çoktan öldüler çünkü....

Ben yalnızlığıma sevdalı...
Yalnızlığınız kalbimde hafif bir tüy
-sahte çünkü-
Sahte gülüşlere peşkeş çektiğiniz içtenliğinizi
Almayacağım.


Kül rengi bir kedi geçti yanımdan
Korkutucu...
Gitsin artık buradan.
Lütfen miyavlamasın....
Nasılsa dört ayak üzerine düşecek..
Ne olur,ağlamasın...
Havlamasın!!!

Ölümsüz olmak isterken
Sen
Ve ölüme bu kadar yakınken..
Ne istedin benden?
O kocaman,o sıska gülüşünün ardına sakladıklarını
Bir ömür anlatsan
Bitmezdi.


Bizse saatlere sığdırmaya çalıştık.

Ve şimdi benim kalemimin ucunda
Sığmaya çalışıyor
Birliğimiz
Tekliğimiz
Ve senin bana bulaştırdığın ölüm ,
İçimdeki ölüme ekleniyor....
Ve çoğalıyorum ben de.
Biliyorum ki ben
?Ölümüm? artık..

Yaşıyorken..
Yaşatmak istemiyorken ölümü içimde...
İçimde çoğalıyor ikimiz....
Aynadaki ikiz silüetimiz
Çoğalıyor.

Kayıp ruhlar değildik artık biz....
Birbirimizi bulduğumuzda.

Bir büyü çözülüverdi
Ve bir ağıt ağladı.
Hiç olmamacasına.
Bu mutluluğu hakettiğini hiç düşünmemişti
Yalnızca....
Yanılmamıştık.
Bizdik.
İkimizdik.
Çoğul ve aynı anda tek.


Yanılmamıştık
Bizdik
İkimiz...
Çoğul ve aynı anda tek...

Bir ağıttım ben...
Sonrasında mutluluk belki...
Sen benim kara büyüm.
Yıldızlarda,
Mavi yalnızlıklarda çoğalacaktı ,seninle ömrüm...

Tek olduğum oldun...
Ve yalnızca
Bende açacak
Bir nilüferdin.
O mavi gözlerini
Bak işte söylüyorum,
Ne yazık ki unuttum.


Son gülüşünü bıraktın belki gözlerimde.
Gözlerim onları sonsuzca taşıyacak.
Ve tanrıya şükrederken ben,
Yani kalbim huzura kavuştuğunda,
Biliyorum sana da bulaşacak huzur.

Hüzün gibi bulaşır sevgi.
Ve bazen sevgi gibi hüzün ağlar,
Gülen gözler......


Sen,
Gözlerimi sevmiştin.
Gülüşümü.
Gülüşümle gözlerimi birleştirdim.

Tüm dünyaya gülen gözlerim...
Her seferinde sana da gülsün.
Ve ruhuna konan o kelebeğin,
Renk ahenk dokunuşunda
ellerimi hisset yüzünde,
Ve kalbimin yaraları dinsin.
Bana başka birşey söyletme,
Ne olur sessizliğim yetsin!
Suskunluğum çok değerlidir.
Bilmezsin....
Hep konuşurum çünkü
Makarası çözülmüş bir
Makine gibi dilim söyler,
Kalbim konuşmaya çalışır.
Susmak yok derim...
Ve hayalini kurarım sessizliğin.

Sen de huzur ol..
Güzel gözlerine,
Pencereme konan güvercinlerden biri konsun.
Ve fısıldasın kulağına
Seni ne çok sevdiğimi....
Bırak
Bütün yorgun ruhlar
Uyusun.

Bir ninni dinler gibi...
Gözlerine gözlerim,
Ellerine gözlerim..
Yüzüne dudaklarım
Dokunsun.
Hep yanımdaymışsın gibi.
Yalnız olmadığımı bileyim.

Sen o hapishanede..
Ben başkalarında....
Sen de ninni söyle.
Ve bu yorgun ruhum
Uyusun!!!


24-ekim-2008istanbul-Dukowich'e