Yokluğundan Bana Kalan Hüzün

yokluğundan bana kalan hüzün
bütün acılarımı toplayıp
yüreğimin yüksek tavanlı geniş odasında
sıra gecesinin ev sahipliğini yapıyor
nerdesin
ne kadar varsın
ne kadar yoksun
ben hep böyle düşecek miyim
yüreğinin tümseklerinde

içimdeki yangından ters istikamete doğru
nefes nefese koşan hayalinin
karanlık siluetini izliyorum
yorulmak nedir bilmiyorsun
oysa ki
dönüp baksan ardına
nicedir oynadığımız kuzuların sessizliğinden
kaçırıp katledecek güzel bir duygu
kalmadı geride

yokluğundan bana kalan hüzün
çalıp söyleyip oynuyor bu gece
yanılgılarımla saçımı topladım
öyle uzun süre kalıp bakışamayan aşkın kanına
kara giysiler seçtim
bir düşük ihtimalle daha kalem çektim gözlerime
iğneyle çuvaldızın arasında kalan
sükütla
oturdum yanıbaşına

ölüm, hayat, sevgi, nefret
söyle
hangisini içime çekeyim şimdi
gururumu bırak
okşandıkça
açık ışık bırakmadı aşka

yokluğundan bana kalan hüzün
gözlerimin çeşmesini açtı
yaslandı omuzuma
bir zalimin
nefesine iltica edemememin
kahrını içirtiyor bana

hadi
bırak kaçmayı
gözlerimi kuşatan hayallerimi al
içimdeki sessizliğin sahilinde bekle beni
hayallerin son dansıyla
şahlanacak tozların içinden geçeceğim seninle

gecenin sonunda
kusursuz kırılmış, içi boş, ceviz kabuğu atacağım
ayaklarının önüne
bendeyse
çöplerinden ayrılmış bir kibrit kutusu olacak
kuzuların sessizliğinden kalan
korku ve suçluluk duygusu
geldi
sen suçluluk duygunla ceviz kabuğuna
ben korkumla kibrit kutuma

yokluğundan bana kalan hüzün
üstümü sen ört
ne kulağım dışarda kalsın
ne de saçımın tek bir teli