Yokluğunun Hazan Mevsimi

Kırdım buz tutmuş yaramın kabuğunu,
kendimi sıkıştırdığım,
acı desenli çerçevenin içinden,
çıkardım yaralı bedenimi...

Şimdi gözyaşlarımla bezeniyor,
tüm mutluluk resimlerim.
zamansız bir ay besledim büyüttüm,
sensiz geçen her senem de...

Ve o aylara beşinci haftayı ekledim,
her hafta sonunun sekizinci günün de,
senin o olmayan yolunu bekledim.
saatler yirmibeş oldu,belki de otuz, kırk,
ama sen yine gelmedin...

Raylar döşedim kapımın önünden geçen,
demir raylar.
marşandiz sesleriyle sıçrar,
uyanırdım derin uykulardan,
nice gece yarıları,sen geldin sanarak...

Her tabelaya adını yazdım,
ve her yön bana gelmeye uyarlanmıştı.
her ok işareti benim olduğum yere getiriyor du,
senin kokunla esen tüm rüzgarları.
her yel benim yüreğimin içinden esip geçiyor du...

Ve yine yokluğunun hasat mevsimin de,
öfkemi ekiyor,
kıtlık günlerinin hazanını biçiyordum...