Yokluğunun Kalabalık Ölümleri

B/en sonunda sensizlikle öleceğim !
.
Avuçlarımda kalabalık kimsesizliklerim
Dilimde bîtap düşmüş sen/de/le/yişlerim
Aklım fikrim olan gözlerin
Gözlerin...
Ve üstüme devrilen
Bin asırlık hasretim.

İşte bu kadar kalabalık sensizliğim
Oysa yokluğun yalnızlık demekti
Varlığında kimsesizliğimdi sensizlik.

Yokluğunda anladım
Hem hiçbir şey hem her şeymiş sensizlik !

Dahası,bitmeyen bir sohbetin yorgun satırbaşlarında
Kalabalıklarıma sataşmalarım
Ağrılarımmış sensizlik.

-yüzüne gölgemi dahi bırakamadığım sevgili
uçurumlara asılmış şiirlerin dipnotlarında bıraktın ellerimi
ve alıp gittin ömrümden
umudum olan sesini.-

Yokluğunda anladım
Sensizliğin ölümden daha soğuk olduğunu
Ve gülüşlerimin gidişinle son bulduğunu.

Kendine yabancı bir zaman gibi
Yokluğunda anladım
Acımın ne mühim bir dert olduğunu !

Şimdi sen vurmalısın beni
Aklımın gelgitlerinden !
Kurtarmalısın ruhumu boynumda taşıdığım sensizlikten !
Bugün ölümü sana boyadım
Canım hiç acımayacak ölürken.

Artık sen vurmalısın beni
Yokluğun değil
Sensizlikte ölmek olur şey değil !

21 Haziran