Yokluk Makamı

/upuzun kirpikleri olan bir gecenin suskunluğusun
konuşunca biter sanıyorsun
oysa bakman yetiyor.../


bir şiire başlasam diyorum, içinde senin olmadığın
sonra fark ediyorum, bunu söylerken bile sana yazdığımı
ve seni kattığımı tüm şiirlerime
o an ağlamaklı gülüşler birikiyor dudağımda
biraz ağlasam diyorum, fotoğrafın acımasızca gülüyor karşımda


sen romanları seviyorsun, sonunu tahmin edemediğim
bir roman yolluyorsun bana
sanki adresin avuçlarıma düşüyor
ve sevdiğin romanın sonu, hayatıma


kurmaca kelimelerin iğneleyici imgelerinden yoksun
ve biraz noksan kelimelerle haykırıyorum varlığına
inan gerçek benim sana dair tüm bildiklerim
ve gerçek özlediğim
sevdiğim
seninle bitecek olan kimsesizliğim


tüm bu gerçeklerin içinde nasıl da yabancısın
nasıl da yabancıyız birbirimize
oysa en çok ben tanırım seni
en çok ben anlarım
ben yaşarım
ben aslında ya-şa-dım
seni ve sendeki beni
klişeleşmiş şarkıların özgün notalarıyla
yazılmış romanların altı çizilmiş satırlarıyla


en çok ben yaşadım seni
en güzel ben ya-şa-rım seni


/siyahından bıkmış bir gecenin yaramaz çocuğusun
güneş doğunca yaşanır, diyorsun
doğuyor, ölüyorsun.../


bir şiiri bitirsem diyorum, içinde ölüm olmadan
sonra yokluğunu fark ediyorum
ölüm bile kaçıyor yokluğundan