Yolcu

gölgesi kurumuş yalnız akşamlarında
iki damla gözyaşına mıdır şimdi tutsaklığın
cılız bir nefeste solup gitmişken yüzündeki renk
farkında mısın acaba
kırağı indirmiş boz bulanık sabahlara nemli kirpiklerin
kaç atımlık barutun kaldı bilmem artık
derin maviye

ellerini kabul eder mi sanıyorsun
öfkeye tutulmuş sersem bulutlar

susmuşsa dil
soğumuşsa yürek
küsmüşse gözlere fer

biliyor musun ki sen
gündüzleri de asılıdır gökyüzünde yıldızlar

hangi tren düdüğünü bekler dağdaki çoban
nereden gelir bu yabancı yolcu
ne zaman gider
nereye göçer hiç görünmeden

mimozanın dalında boynu bükük bir serçe
öter öter öter
o bile ağladığını belli etmez
üstelik yapayalnızken


12 / 2009