Yolumuz Bahara

karanlık bir ormanın içinden geçiyoruz trenle
göğsümün üzerinde
uykuda başın
başımda sevdan

kederden arınmamış daha
ama dinmiş ağrıları
başımda ılık
gürültüsüz bir anadolu akşamı

karanlık bir ormanın içinden şimdi,
ne kadar da üşengecim bu akşam
içimdeki isi
alnımdaki teri silemiyorum

acıkmışız
toprak, zeytin
ağaç, taze ekmek
ve ellerin yeşil yaprak kokusu
solmasından korkuyorum

kim bilir sonumuzu
belki biz de
katledileceğiz senem ile memo gibi
başımız kesilerek bastırılacak isyanımız

göğsümün üzerinde başın
camı açık kompartımanın
yüzümü örtmüş rüzgarla saçların
saçların
ucu kızıl alevden
yakar tenimi,
saçların
ucu kızıl hançer
yüreğime saplı
bölmüş ikiye
kanım akar kızıl,
saçların dar ağacında sabunlu urgan
sıkar boğazımı

karanlık bir ormanın içinden geçiyoruz trenle
bitmez gidişlerimizden biridir gene

bu gitmelerimiz
her insandan
her çocuk avucundan
her soluktan
yürekte kalan bir iz

yaşanmışlıkların ağıdına dudak tiryakisi değiliz biz
türkü olsun diye değil
zamanın yüzüne derin bir yara açsın diye bu virdimiz

yolumuz bahara
bir papatyayı koklayabilmek uğruna
nisan şafağında