Yorgunum

İncir ağacının gölgesinde yetişmiş
hoyratça koklanmış dikensiz gül kadar
yorgunum

doğru bir tane değilmiş
tükettim tüm yanlışları
dergahından kovulmuş
malum olmuş abdal kadar
yorgunum

kendimin galibi, nefsimin malubu
sıratı geçmiş mücrim kul kadar
yorgunum

verilmedik cevapların, sorusunu unuttum
sorulamadık soruların cevabını aramaktan
diğer yanımın, eksik yanımın
açtığı yaraları sarmaktan
yorgunum

ayan derlerime gözümle
mahrem sızılarıma özümle
gizli gizli ağlamaktan
yorgunum

rahmet deryasında,
yundum yıkandım, arındım
simsiyahı
astım gümüş saçlarında
vicdanının gölgesinde kuruttum
beyazı beyazdan silmiş kadar
yorgunum

diri diri mezara gömülmüş, kız çocuğu kadar
kırgınım...