Yurdumun Efendileriydi Bir Zamanlar

ben sende köyümü sevdim,
damları mayıs kokardı bu aylar.
ve mayıs'ta örtünürdü ağaçlar ovalar,
giyerlerdi yeşil pazen entarilerini.
ben sende toprağımı sevdim,
payamlar tuza basılıp yenilirdi,
yorgun eve dönülen akşamlar...

oraklar en az,
sevgilinin gözleri kadar keskindi,
tırpan yemiş yoncalar,
isyan nedir bilmezlerdi,
yine büyürlerdi inadına,arsızca...

saçlarının karası gibi düşerdi,
yaz sıcağında gölgen üstüme.
aydınlığa gebe kalmış bir kuşluk vakti.
gri tüten,tandırın dumanı sığmazdı,
oluk gibi bacaya.
taze ekmek kokusu giderdi,
emoş teyzeye,eşo bacıya...

yazı yabana yayılır seherde,
elleri nasırlı aslan yürekli bilekler,
ibadet eder gibi iner alınlardan,
bulgur bulgur akan terler.
helal rızık,helal lokma ekmek için çırpınır,
bu kutsal canhıraş yürekler.
verdiğin nimete şükürler olsun diye,
arş-ı alaya uzanırdı dualar dilekler...

mutluluk akardı her çeşmeden su gibi,
fakirlik boyun borcu olsada,
çalıştılar, didindiler hayata yenilmediler.
bunlar kim miydi,
bunlar yurdumun köylüsüydü ama,
ata'mın zamanında ki efendiler.
rençber yürekleriyle,
karnı yarı aç, gözü tok sefiller...