Yüreğimden Ölümler Damıttım...

İçime çektiğim anda yaşamı
Anlarım...


Aslında yüzünün eksik kalan yanını yağmurlar taşır.


Eğer öyleyse
Hadi korkma;


Yüreğimden damıttığım ölümün ellerine yapış...

Anlatmıştım sanırım;

Çürüyen her sevda
Issız kalmış haziran akşamlarında
Etimden bir parça koparırken umarsızca


Akıl sır ermeyen hayalperest çocukların
Duyulmayan ağlamalarını kundakladım.


Gözümden akmayan yaşlara inat biriken kanı
Kırkıncı gününü çıkaramayan
Kimsesiz bir lohusanın mezarına akıttım.


İşte bu kimsesizliğe inat;
Kırk düğüm atılıp bağlanmış dilimle
Ve gecenin içine saklanmış ifritle
Kendime eskilerinin yerine
Canlanmaya gücü yetmemiş
Ölü sevdalar yarattım...


Yoktu ki elimde tanrının gücü
Ya da ruhumdan üfleyecek can


Çaresizce;
Doğurganlığımın yatağında pusulanan sessizlikle
Sonu gelmeyen masallar yazdım...


Kimseye söyleme,
Havva kanına girdiğinden beri
Tek bir kemiğinden canlandığım Ademin


Gökte kimsenin payına düşecek elma da bırakmadım...



Temmuz'2009 Aydın...