Yürüyordu Kadın

sabahın sonbahar ıslaklığına yeşeren bir yapraktı kadın
yasaklar dikilmiş köprünün her iki tarafına
sanki trafik özel durmuştu manifesto adına kadınlığın
yürüyordu kadın
köprüde
kadınlığı sergiliyordu tek başına

tüm kadınlar gizlenmişlerdi sanki serinliğine sabahın
tek bir kadın tek başına yürüyordu galata köprüsünde
kadınlığın tüm görkemiyle yürüyordu tek bir kadın
adımları tane tane deliyordu bastığı yeri
kesmişti sular nefesini
balıklar dilsizlikleriyle saygı duruşundaydılar
nefes kesmişti rüzgar

kadın kadınlığın
kadın
kadın güzelliğinin ötesinde
yürüyordu
köprünün sessizliğinde mutluluk
yürüyordu önümde

ben gizlenmiştim şairliğimin utanmalığına
kadının her adımı sözlere sığmayan bir dize
mahcupluğum gizlenmişti doğan güneşin allığına
buzul bir hayalettim peşinde

tüm edepsiz erkekler dizilmişlerdi
putlaşmışlardı köprünün korkuluklarında
iç çekişleri suyun kıpırtısında balık dilsizliği
hayasız düşüncelerini yelken yaparak
süzüyorlardı kadında kadınlığın görkemini

her bakış ayrı bir canavar kadına saldıran
soydular kadını en hayasızca
elleri boş
kucakları boş
boştu yatakları
bir düşünce
erkek nazikliğinde okşadılar yokları

boş hayallerin hırsında adım adım uzaklaştı kadın

uzaklaşan adımlarla yalnız kalıyordu erkekler
düşüncelerinin tutarsızlığında
kalplerinin vuruşu sesler çıkarıyordu köprü demirlerinden
kadın yürüdü gitti
umursamadan köprünün üstünden
ezercesine boş hayalleri
ezercesine tüm tacizleri