Zamanımın Sensizlik Özlemi

Zamanın yalnızlığındaki uyanış ve
Sensizlikteki özleyişti bana kalan...




Gökten iniyordu kıvrımlar
Bir paganini esiyordu usuldan

Ne kadar da yalnızdı zaman!



Neydi ki uyanış!

Uzakta
Bilmem kaç Işın yılı ötede
Boynu bükük bir yasemen gölgelenmekte

Öyle çok yalnızdıki zaman

Sen yokken yokluğuma hiç acımadım
Bir şarkı işledi yüreğime tel tel
Delirmeler devamladı parsellerinde
Gün mü doğmuş sensiz sabaha
Sorsamıydım neyin kanıtıydı sensizlik
Sorgulasamıydım yoksul geceyi

Neydi ki sensizlik!

İniyormuydu sarplarından eteklerine
Bir delişmen çığlık...

Nedir ki senden yayılan rüzgar
Gök mü karanlığa sığınmada
Yoksa gecemi dökmekte ışınımlarını

Dokunuş tenime ıpıslak
Sürünmede kokun düşlerime
Bir ürperiş titremekte içimde

Neydi ki arayış!

Uzansa düşlerim kumsalına
İğne oyası çekilse kuytularına
Bir gergef yerleşse benliğimize
İnim inim sıralansa duyumsalarımız

Üşüsem yakamoz özleyişlerinde
Vursam yansımalarına mehtabın
İnse merkür büyük ayı tutsaklığından

Neydi ki özleyiş!

Dalga boyunda ıramadayken sevda
Fısıltısı mı yoksa kemane akortları
Vokalde bir şarkı örülürken
Zirvesinde duman mı okyanus

İncelmekte sağanakları duygunun
Erim erim erimekte ateş
Sarmakta titreyişleri arzuhalimi
Kırmakta kalemi sevda

Neydi ki tükeniş!

Bir boynu bükük gülümsememi
Yoksa ardı sıra aksak mı arzular

Çok mu yağdı sevda üstlerine
Çok mu indi çiy düşsellerine

Öyleyse

Neydi ki uyanış!

Elle tutulur ümit mi sardı beklemlerini
Yoksa bir tokat mı indi düş gezginlerine

Bilinmezlerden bir ilahi okundu da
Belli belirsizliklerle
Örs dövülmelerindeyken hayat

Duymazlıktan mı geldi
Aymaz yanım...