Zamanla Zamansızlaşıyor Herkes

Hiç kimsenin zamanı yok
Eğilip bir çiçeği koklamaya
Nemli bir gözden içeri girip
Ruhun karmaşık yollarında
Gönüllü kaybolmaya...

Zamansız her şey
Aniden gün batıyor
Yağmur aniden bastırıyor
Koşuşturan insancıklar yarım kalmışlık telaşında
Ne gülümseyen gökkuşağını
Ne toprağın çocukluk kokan buğusunu
İçine çekmiyor hiç bir nefes
Zamansız herkes

Bulutlardan umut yolup
Mavi bir yol yapmak
Karanlıkta kalanlara
Denizin zamanı çok
Gökyüzü bakıldıkça bitmez
Güzelliği çoğalır yıldızların
Dilekler asıldıkça simli kanatlarına
Hayat yaşandıkça eskimez

Baktıklarından çıkardığında gördüklerini
Kalan çoksa
Ve hala zamanın yoksa
Narkozlu bir kalple
Boşuna yaşama ısrarıdır bu
Aklının sokakları yüreğine çıkmıyorsa
Kilitlidir çaldığın kapılar
Yaşanmamışlıkların keşkelerini
Vuruyor şimdi bütün zamanlar

Hiç kimsenin zamanı yok
Zamanla zamansızlaşıyor herkes
Oysa bir çocuğun sonsuz yeşil gözlerinde
Sonsuz ümit birikir hayalettikçe
Uçurtmanın yolları bulutlar kadar çoktur
Oyunlar vardır bir de
Oyunlar
El ele ,deste deste
İçten ve pazarlıksız
Büyüdükçe kirlenir onlar bile...
Onlar bile artık zamansız.