Zamansız Düşler

Seni ben kayıp kentimde sevdim...

Yollarına çıkmaya cesaret edemediğim
Tozuna banmış gözlerimin karanlığına gömülü
Ruhunda sevdim...

Ben seni beni severken sulu gözlerinin
Ardında akan ırmakta yıkanan teninden sevdim
...

Ben seni severken anladım ölmüş çocukluğumun
Umutsuzluğunu yaşadığımı...

Sobanın sıcaklığında yanan terli bedenimden
Akan sonbahar hüznünden anlamıştım
Rengimin döküntülerinde sararmaya yakın
Senlerin yeşerdiğini

Anlamıştım titreme hallerimin
Huzursuzluğumun başlama saatleri olduğunu

Yüzümün tıraşlı renginde bana ayıt olan
Siluetimin bana bir daha benzemeye çalışmayacağını
Anladım...

Anladım lo...

Gün vurur anlıma gün batımında
Sesim çıkmaz...

Anlarım o vakit anlarım hayalinde
Ölmüştür gölgem
Ve başköşede durmuşsa zaman anlarım artık
Gidişin sonum kadar titrek olduğunu...

Başağın boynu bükük tarlasında
Sürülmemiş tenimin nadasından anlarım
Öküzün boynuzunda düşen başımdan anlarım

Rüzgârın uğultusudur artık sessizliğim
Ve çekip gitmek kalmıştır karlı ovalarda tüten bacalardan
Duman karası yükler sırtlayıp
Gitmek kalmıştır...

Anlarım o vakit...

Yalnız ölür yürekler
Ve tozludur bedenler yatarken toprağa
Can gitmiştir...
Sahipsiz gözlerdir artık zamanda başıboşluk...

kayıp yıldıza...