Zaruri Gurur

İnsanın gururlu olabilmesi için;
Ayaklarının basacağı bir avuç toprak
yiyeceği bir lokma ekmek
içeceği bir tas su
tutunacak bir dal olması gerekir


Gurur beni terk edeli çok zaman oldu
kırılan dalın enkazında ölü verdi
bastığım toprağı kazıdım tırnaklarımla
gururu sakladım oracığa
üzerine bir avuç toprak serptim
ne zaman sen adı duysam
ayaklarımın bastığı bu toprak titriyor.


Özgür bıraktım içimde hapis olan güvercini
git dedim
bu kan kokusunu içme !


Öfkem saflığa susarken
göğsüm bir lokma sevgiye aç
yaşarken bunları küfür az,
yaşadığım şehir dar geliyor
gururu sormayın
o zaten kalmıyor!


Mum ışığında arıyorum geceleri bir SES
bir SUS değiyor yanaklarıma
bir SİS çöküyor yollarıma
kendi ateşinde eriyor mum
kendi damlasında sönüyor
kendi ışığında kayboluyor.



Bugün ülkem biraz karışık sanki,birileri bir şeyleri yıkıyor
hüzün yağmurları ıslatıyor evin çatılarını
şimşekler yağıyor üzerime üzerime
bütün ışıkları aldı gökyüzü/acımasız cellat
korku bıraktı avuçlarıma
karanlık çöktü omuzlarıma
hisset ruhum! Hisset
gurur kalmadı
süzüldü yaş yanaklarıma.



Tarifi imkansız anlatmaya
çamura sıvarız yüzümüzü
kimi zaman tutsak kalırız zorunlu yaşamaya
kıt kanaat tutmaya çalışırız elimizde var olanları
gidecek olanları serbest bırakır
vazgeçeriz
çünkü vazgeçecek kadar severiz!



Gururum vardı aslında
ta ki!
Tutunacak dalım kırılıncaya
bastığım bir avuç toprağa gömünceye dek
bir tas suyum vardı
onuda içmedim.
Dedim ki; Kırılan dala verirsem belki yeşerir
biliyor musun
geceler büyürken sensiz
ben küçülüyorum sevgisiz
şimdi söyle!
Ya da söyleyin!
Adı GURUR olsa hayat neye yarar ki?