Zeyl

Bir inşirah anından
Affına sığınarak yazıyorum...

Zeylini okudum geceye
Zifir ürktü
Döküldü son kadehi neşemin
Ve sessizliğim yankılarında büyüdü...

Senin çoktan gittiğin yerden yazıyorum bu sefer

Bu seyre alışmayalı
Ve kapanalı beri
Derinlerimin sen kapıları
Ağırlaştı adımlarım
Kendime varamıyorum

Halbuki şafağın penceresiydi bakışlarım
Senden yana kalışlarım..
Şimdi ölüm kadar üşütüyor serencamım !

Sen gözlerinin tuvalinden doğan denizi
Yüzümün sahralarına bırakırken
Hayallerimin cenin zamanları katlediliyor
Doğuma kaç vakit kalışını kimse hesap edemez artık
Yazık olmuştur bir kere haftalara,
Aylara...
Kasıma !

Artık tek sözüm yok ne zamana
Ne sana !
Bütün suç bu çirkin yüzümün duvarında asılı
Gönderime çektim şimdi yalnızlığımı...

Kimseleri kendime benzetmeyeceğim
Ve hiç kimsenin gözünde bir daha güzelleşmeyeceğim

/

Gece öksürüyor
Kronik perdesinin altında ağlatırken
Mor gülüşünden anılarıma sızan o günü
Ben kimi dinliyorum?
Kimin elleri okşuyor saçlarımın yıldızlarını
Hiç bilmiyorum...

Tek bir söz çınlatıyorum kulaklarımda
Sensiz/leştim !

Ardından
Ölülerin buz tutmuş mimikleri karşısında
Bir keder tükürüyor asabıma
Bozulmuyorum

Gönlüm hoş gelmedim sensizliğe biliyorum
Hiç de hoş bulmuyorum zaten
Sadece ?Mecburum...'
Diyorum



(biliyordun)

13 kasım