Zihnimin Orkestrası Güneşe Mey Dolduruyor

Geceye güneş doğar mı hiç ?
ya da gözlerine umut ekebilir mi yüreğim ?
mesela avuçlarımda terler mi ellerin ?

sorular ardı arkası kesilmeyen,
aşk çıkmaz sokak,
ve iki kelime arası mesafeler..
kaçak..
bazen her şeyi saklarken içinde,
bazen ulu orta korkar!

kokusunda sevişmelerimizin,
çıldırasıya yanar evlerin ışıkları,
o anda çalmaya başlar,
zihnimin orkestrası!
sen hem delice cesur,
hem savunmasız bazen,
ve ben güvercin tedirginliğinde,
çekerken havayı içime,
güneşi doğururum her bir geceden...

ay bir kadın silüetinde vurur kıyılarıma,
güneş kimi zaman...
ve çıldırasıya yokluğun fark ettirmez,
anılarına karışan tozlu sayfaları...
ki ben doğumun her anında,
fazlasıyla da kavrulurken,
güneş midir aya hasret...

gökyüzüne karışır damlalarımız,
her bir solukta çeker seni içine,
ve beni iter bilmeden,
sen solgun bir akşama uyanırsın,
bir elinde kadeh içi mey ile yanmış,
ben sabahları edemem gözlerinde..

zihnimde ney çalar,
yüreğim gözlerinde uykuya dalar,
ki sessizce akar saatler,
yüreğim titrer uyanışlarında,
sen kaçak bir mülteciye aldanırsın,
ben ney'ime derim sevmek,
ve elimde mey'im,
ve geceye söylerim,
sana'iken meyil'im...