Zühre

Toprağın en koyu rengiydi
Yalnızlık
Siyaha çalıyordu ikindi
Güneş zemheriyle boğuşmuş
Yorgundu şakakları.

Ay ucuza kapatmış Geceyi
Zühre ile oynaşıyor
Tan yerindeki beyaza nispet
Güneşle dalaşıyor.

Vakitli vakitsiz alaca bir gök
Güneşle tekrar geldi
Ay sakladı zühreyi
Güneşin rengi soldu.

Tam tepedeydi artık
kainat ayakları altında
Ne zühre ne de ay yanında
Yalnızdı ve tek başına

Hüzünle gitti güneş
Dayadı sırtını dağlara
Ve sakladı göz yaşlarını
Kol kol gezen bulutlara.

Akşam ezanıyla ilk.zühre geldi.
Sonra ay
Gece hala ıslaktı

Bulutlarsa koy.

Zühre seyrederken
Ayın mah cemalini.
Ay sonuna kadar açtı
Mahrem hilalini.