Zülfü Telinde Şair...

Zülfün telinden dökülür
Saf tutar nazenin dilekler...
Bu defa yanmadan,
Kanmadan, kanamadan...









Kıyımsız yüreğin
Gözyaşı zerredir damlada...







Hasreti lal figansız
Yalan cihanda...









Bulutların ardına saklı hüzün
Lakin yok bulutsuz gün...
Aldandı, kandı
Soldukça tebessümler
Kuru busede saklı iç sesler...










Kadın,
Ürkekliği elzem
Kaidesi bozuk sevdadan
İnci çiçeği kırılganlığında...








Dolaşmaya çıktı
Bıraktığı bağlarda
Takıldı ayağına ölmek istediği zaman...









Sustu,
Gözleri kilitlendi intiharının yıl dönümüne,
Acıyla güldü dostsuz haline
Yanık bir kaval sesine meyilli,
Çenesi titrek,
Buğulu bakışlarına asılmıştı engerekli dünler...
Çalınmış kapı kilidi
Sürgüleyecek yanı kalmamış geçmişin...









Arandı bir an
Oysa
O yaramaz çocuk yok
Gözlerinin en kuytusunda kayıp
Mevsimler adını hazan yazdı ardından...







Telvesinde fallara inat yaktı küllerini
Kabarmış yüreği gençliğin,
Dallarından yaprakları sıyrılmış
Tuz buz düşlerin gerisinde
Gülüşmeleri çocuk yaşları
Çığlığına karıştı hüznün...











Ve bir kadın geçti
Kendinden boşluğa savrulmuş bedende
Kırık düşleri
Zaman sızısı
Mürdüm gözleri gam kucağı...
Şair içinde akıttı ırak kalmış zamanı...
Evvelsiz ömrünü akıttı ahirde zehir ile...
Söz tıkandı....