14 Şubat

Belki de hayatımın en anlamlı,en hüzünlü gecesi bu gece.Bilemem nedendir insanlar bu günde sevgilileriyle kol kola gezerken,birbirlerine tatlı sözler söylerken içimi öyle bir keder kaplar ki tarif edilemez bu.
Yanlış anlaşılmasın ya kimseye kötü gözle baktığımdan,nazara getirecek kadar değil.İçimde bir ürpetidir gidiyor işte.Uzun zaman olcak aşkı yaşamayalı.Arada ufakta platonik oldu ama yad ettik onları yüreğimizde.Şimdide birisine vurgunum ama bilmiyorum acaba 14 Şubata yetişir mi?
Ne fırtınalar çıktı da bu yürek sevgisiyle,tutkusuyla çıkmasını bildi elbet.Bazen üye olduğum sitelerde geziniyorum.Ne insanlar var ki onların da benden bir farkı olmadığını anladım.Allah herkese yardım etsin bu konuda.Çok başarılı insan tanıdım.Hayatlarında bir tek şey eksikti:aşk.Evet aşk.Çünkü o insanlarda aynı benim gibi kariyer peşinde koşan,hedeflerine odaklanan insanlar.İşte bazı şeyleri boşladımı böyle bir boşluk doğuyor.Şu an hayatımda belki istediklerimi elde ettim ama ne yazık ki bu konuda yetersiz olduğumu hissettim.Olmadı ne yapalım.
İşin açıkçası şu ki bu tarz insanların bir türlü karşısındaki insana aşkını söyleyememesi ve cesaret gösterememesi mesele.Az önce okuduğum yazılarda gördüm ki geç kalınmış aşklar,söylenemeyen sevgi sözcükleri insanları çok yıpratmış.Herkesin söylemediği şu 2 kelime:"SENİ SEVİYORUM"
Şimdi yaktım sigaramı ve Gülben Ergenin "Ya Ölümsün Ya Düğün" parçasını açarak Chicagonun o eşsiz manzarasına baktım ve 14 Şubatı düşündüm.Son defa Amerikadan gitmeden sizlerle düşüncelerimi paylaşmak istedim.
Fazla detaya girmeyeceğim.Tek isteğim birine aşık olursanız sakın ertelemeyin.Hemen söyleyin.Yoksa çok acı çekersiniz.

Hepinize sevgiler esen kalın.