Acılı Klavye

Yeniliklere ihtiyacım var; öncelikle paslanmış kalbimin hakiki temizliğine dalmalıyım. Bu yılı da deviren acılarımın karakolluk olduğu gecemde içsel hesaplaşmalarıma bu gece bir çentik atıyorum. Yarı yolda bırakıldım, kabul ediyorum. Onlardan gittiğim herkes, benden gidemeyendi. Hoşça kal bile sığdırmamışlardı; kimi en yakın arkadaşımdı, bir diğeri sevdiğim adam. Hiçbiri için ölünceye dek yaşatmak mutluluğunun temsili olamamıştım. Bir çırpıda çamurlanmıştım kalplerinde.

Kirliydim ben artık. Bakire yalnızlığımın kırmızı kuşak sembolüydüm. Bir daha bu kadar derin acımamalıydım kendime.

Özlediğim insanlara baktım, bu kadar zaman geçmişti özlemimden. Hiçbiri koşup da gelen olmamıştı.

Vuslat, bana uğramaz bir gavurdu. Kiliselerde dua edecektim ben de artık; duamın kabul olunmayan suretinde.

Yeniliklere ihtiyacım var. Acıyor, iç çektiğim gecemin canı. Alıp veremediklerim hep bana takas.

Kendimden alıp yine kendime kendimi vermece oynuyorum. Bir gözüm akşam, öteki gözüm gündüzken.

Bulanık görüyorum. Bir çocuk kalbini kırıp bunun vicdan azabını kirişi kırar gibi kırıyorum.

Hissetmek öldürüyor iyi niyetli insanı.

Hissetmek istemiyorum.

“Duygusal davranma, evet duygusal ol ama kararların hep mantıklı olsun” dedi biri.

Kararlarım, ipteki en düşmeye meyilli cambazken duygusallığım bir bidona sığacak hacimdedir.

Ağlarsam doldururum şefkatini susuzluğumun.

Yeniliklere ihtiyacım var. Peruk takan çocukluğumun gülümsediği o ayna gibi masum kalmalıyım.

Bu yıl, en azından bu yıl, mutluluğa darp senfonilerinden son bir nota aşırarak mutlu kahkahalı bokslar yaratmalıyım.

Döver gibi, kendine getirir, kendime getirir gibi.

Doksanlardan kalmayım. İki bin yirmi bir kere arsızım.

Tükürüğümün boğazımda “Bozacı” der gibi çığırtkanlıklardan ilave ısmarlamalar sunduğu çaresiz gecem; bu paket servisi hak ettin.

Bozulacı geçti, bozuldum tamirim yok saçmalıklarımda.

Kayahan, sen rahmetinle varlığını hatırlat; ben, şarkılarındaki kafeste yemini suyunu bekleyen o aciz kuş olmalıyım.