An'ın Değeri

Hep büyümek isteriz çocukken... Oysa o kadarda çekici değildir, aslında büyümek... Aşk, acı, hasret ve bir çok sebep... Sonrada deriz ki öncekinin inadına; keşke çocuk kalabilsek...Ama işte çocuklukta bu ya; her yaşın acısı, sancısı ayrı... dünü bırakıp ders sonrası, yarını kaldırıp bir üst rafa, bugünü yaşamalı insan...







En basiti muhakkak olmuştur; hepimizin bir çocukluk aşkı... İyi düşünün..Ne büyük haz duyardık, körebe olup onu yakalarken.. Ne çok mutlu olurduk, saklambaçta adını duvara sobelerken...Birde öpücük kondurdumu yanağımıza, kıpkırmızı kesilirdik..Ağlamalarımız bilye yüzünden, kavgalarımız bir avuç şeker içindi....







Sonra büyüdük... Lisede tattık aşkı.. En masum çağlarımızdı o zamanlar; AŞK... Hafife alıyorum affola... Sıralara adını kazıyıp, okulu kırıp yakındaki bir parkta; en tatlı simiti yerdik... Cepteki para suyunu çekene dek, gezebilirdik... En fazla birkaç satır karalayabilirdik... Masumca sever, masumane aldatılırdık sadece...







Sonraları... Ah sonraları... Düşlerimiz oldu; karpuz kabuğu... Hayaller kurduk; yıldızlara bakarak.. Bir ev, iki çocuk, çok olmazsa birde araba adıkmı; varmıydı daha kıyağı?Yine aldatıldık... Kandırıldık... Kimi zaman; öfkeden duvarları yumrukladık, kimi zaman içki masasında bulduk dermanı... Bazen sövdük, bazen ikinci maske giyip gülümseyip, bazense sonu yaşadık... Pes ettik.. Elimize verilen o ipi sıkıca göğüslemekti oysa hayat; ellerimiz kanarcasına... Sıkılıp bıraktığımız andı ölüm... Ve yaşamakta oydu aslında; acısıyla, tatlısıyla... Gri bulut altında bile nefes almaktı... Ve önemli olan; ne kadar düştüğün değil kaldırım taşlarına.. Kaç düştüğünde; ayağa kalkabildiğindir aslında...







Bu yüzden; gereğinden çok özlemeden hayatından çıkanları, ve şehvetle beklemeden hayatına girecekleri, insan önce yanıbaşındakileri görmeli... Ve geçmişe asılı kalmadan, geleceğe binbir umut bağlamadan, bugünü hoyratlıktan uzak yaşamalı insan... Unutmamalı ramak kadar yakınız ölüme... An'ın değerini bilenlere..