Anlamsızlıklarımız - 2

Herkes susmuşken konuşurdu insan. Bazen bir kalemle bazen bir kalem ve bir kağıtla. Aynı kelimeleri yineleyip dururdu insan.
Herkes susmuşken herkes gitmişken konuşurdu insan.Dizerdi harfleri bir bir yeni aya. Belki bir aşktan kalma tozlarla belki kırıklığın matemiyle hep acıyı çizerdi.
Yeni ayda bir umut vaad ederken güzel şeyler beklerdi.Ağır gelirdi yük kelimelerle çizer kelimelerle nefes alırdı.
Herkes susmuşken kelime konuşurdu herkes susmuşken bir şiir konuşurdu..