Anlıyor musun

Bundan yıllar yıllar önce. 18 yaşındayım üniversiteye gitmekteyim. Ehh parasız günler her üniversiteli gibi belki daha fazlası... bankamatikten son paramı çekmişim 30 tl ve ayın sonu nasıl getirilecek düşünceli şekilde yolda yürümekteyim. Sonra fark ettim ki çektiğim para gıcır gıcır öylesine insanı kendisine çekiyor ki sanki fırından yeni çıkmış ekmek olur da insanı kendisine çeker ya işte öyle... hiç harcayasım gelmedi , cebime koydum ve sanki hep orada saklayacakmışım gibi bir ümid duydum nedense. Sonra yürümeye devam ederken birden başıma dank etti bu da nereden çıkmıştı?? Tamam zor durumda olabilirim parasız olabilirim bu para ancak otobüs biletlerime yetebilir anladık ama paraya sevgi duymak da nedir? Hemen kendime çeki düzen verdim çünkü bu ben değilim ve asla da bu olmayacağım !!! ben hiçbir zaman paraya saygı duymadım hiçbir zaman bir sempatim dahi olmadı mal ,mülk ,mevki ,makam hiç sarsamadı beni . Ne bunlar için özel bir çabam olmuştur ne de kavgam... tam tersi kavgam bunlara karşıydı aslında hep. Ve şimdi işlediğim düşünce kabahati beni sarsmıştı . Oysa ortada somut bir şey de yoktu ama benim gibi birisi için kabul edilemez ! Şimdi bunca sıkıntı üzerine bir de bu çıkmıştı. Hiç tereddütsüz karar verdim bu parayı ilk gördüğüm kişiye verecektim, sonu ne derece parasızlık olursa olsun !!!!! Yürümeye devam ediyorum her adım içime işliyordu sanki. Üniversite durağına yaklaşırken birden nereden çıktı bir teyze bana bir şeyler anlatmaya çalışıyor gitmesi gereken acil yer olduğunu ama hiç parasının olmadığını bir otobüs bileti alabilmesi için 2 lira olsun yeteceğini... Tamda kendimi yeniden test etme fırsatı.... Tamda kendimi yeniden ispatlama zamanı.... Öylesine şaşırmış ve sevinmişti ki.... Ve ben öylesine gururluydum ki.... İşte bu yüreğin aradan yıllar geçse de törpülenmediği yönleri var. Herkes törpüleneceğini iddia etse de yıllar geçtikçe inadına sivrilen köşelerim var arkadaş anlıyor musun?!!!