Anne!

Yağmur'un yağdığı bir akşamdı sesimin dünyevi uğultular arasına karışmaya başladığı akşam. O yılın mart'ı ve martın ilk günü karanlık bulutlar yırtılırken verdiler sonraları anne diyeceğim bedenin kokusuna minicik bedenimi. Daha önce hiç kullanmadığım gözlerim henüz açılmamış sadece uğultular ve seslerle huzur bulmaya çalışırken ben tanıdım zaten daha sonralarıda aldığım bu kokuyu. Düşsem, bir yerim kanasa, incinsem, ağlasam, gülsem bu koku duyulurdu yakınımda bir yerlerde. Öyle güçlü ve öyle yumuşak bir kokuydu ki bu, öyle yer etmiştiki zihnimde ilk adımımı atmadan koşarak peşinden gitmemi sağlamıştı yürümeyi öğrendiğimdede..

senin hakkında çok şey yazmak gerek "ANNE" ama ben seni yazmaktan daha çok seviyorum.