Anneler Günü İçin Bir Yazı

Tüm hayatımı paylaştığım kadına ne bir yazı ne de bir satır olsun şiir benzeri şeyler yazmadım-yazamadım. Belki de tüm hayatım tüm yazım tüm şiirim olduğu içindi.

Okul sıralarında filizlenen bir aşk. Kadınıma hâlâ söyleyemedim gözlerine bakarken göz göze gelirken dizlerimin titrediğini kulaklarımın çınladığını. Durupdururken heyecanlandığımı yanındayken çocuklaştığımı masumlaştığımı hala söyleyemedim.

Diğer yandan başka kadınlarla ilişkilerim yatağa ramak kala hep geri dönüşümdür geri eve işime yuvama. Bir başka erkek veya erkekler gibi olamadım beceremedim. Sonuç da melek de değildim ama her seferinde kafamdaki dokuzbintilkinin kuyruğu ile savaşırken de hep zafer kazanan ben oldum. Bunun tek nedeni üstümde bir başka kadının kokusu kalırsa ayvayı yediğimin resmini çizerdim o zaman. İnsanlıktan çıkmış kadınını aldatmış bir erkek olarak yıllardır aynı yatağı paylaştığım aynı havayı mevsimleri fırtınaları yağmurları soluduğum kadının yanında koynunda yatamazdım...

Oysa iş arkadaşlarım bunu pek kolay beceriyorlar. Kırklanıp aynı gün aynı gece kadınlarının yanında rahatlıkla yatıyorlar...

Bir kereden bir şey olmaz gibi salakça bir söz var. 

Kerizim ben. Yani en azından erkek arkadaşlarımın düşüncelerinde hep bir keriz olarak kalacağım...