Arkadaşıma

Yalnızlığıda aldım yanıma gittim uzaklara.Bilmediğim şehirlere,ülkelere.Sen yoktun ya, sen olmayacaktın ya artık yanımda, binlerce arkadaşım olsa ne fayda.
Güvenemedim kimseye, güvenmedim.Onlar sen değildi ki...Sır tutamazlardı ki, doğruyu söylemezlerdi ki.Sen yoksun ya yaşamak ne fayda.Nefes almak neye yarar, hayatın anlamı kalmazsa.Ama bütün bu düşüncelerin arasında birgün o bana yazdığın mektup ulaştı elime.Beni unutmamıştın.Unutmayacağını yazıyordun.Kendime geldim birden.Uyandım.Bir birimizden uzakta da olsak kopmamıştık.Hayatın anlamı bitmemişti.N'olur beni hep hatırla.Belki birgün geri gelirim diye hep bekle beni.Kendi ayaklarımın üzerinde durabildiğim zaman, kendime güvenebildiğim zaman. O zamana kadar bekleyebilecek misin beni? Ya beni unutursan? Ya o güzel çocukluk günlerimizi unutursan?Nasıl top oynadığımızı, ip atladığımız, kavgalara karıştığımız günleri unutursan?Ya sana biri unutturursa?Lütfen unutma.Bekle beni lütfen.Söz veriyorum bir gün düneceğim.Ne zaman bilmiyorum.Ama birgün mutlaka.O güne kadar beni unutma...