aŞk...

Bir yaprak dökümü misâLi aşk..Önce beyazLamaya başLıyor saçLarın teL teL..Sonra yavaş yavaş güLen yüzün asıLıyor daha sonra ağLayacak gibi doLanıyorsun ortaLıkta her anHer söyLenen acı-
tıyor içini..UzakLara baktığında hep onu görüyorsun ya da sürekLi ona baktığın için herşey uzak oLuyor sana..Sadece onu düşünmek , onu görmek , onu yaşamak istiyorsun.Her gözgöze geLdiğinde güLüyor yüzün.MutLuyum diyorsun o an.Ama başını çevirdiğindedaha çok acıyor için biLiyor musun? Ve gene avuruyorsun kendini daha mutLu oLacağım diye...ÇareLer arıyorsun kendini göstermek için.Ona söyLeyemedikLerini kağıtLara döküyorsun , bir bakıma boşaLıyorsun.Geriye kaLan içinde buruk bir acı ve o bir sayfa kağıt parçası oLuyor...Ne acıtıyor içini en çok biLiyor musun?Onun bu çektikLerinden haberi oLmuyor...Ve sonra sonra unutmayı çabaLıyorsun,yoruLuyorsun çünkü...Zevk aLmıyorsun yaşamaktan artık..3-5 satır dost sohbetLeri biLe zevk vermez oLuyor,duymak istemiyorsun onun tatLı sesinden başka bir sesi, onun gözLerinden başka gözLeri görmeyi istemiyorsun...

Kısacası her türLüsü acı veriyor aşkın , her türLüsü ayrı bir keder oLuyor içinde...Ve unutuyorsun ne kadar için haLa acısa da unutuyorsun.Vazgeçiyorsun asLında dedim ya yoruLuyorsun ,dayanamıyorsun artık,bırakıyorsun kaybediyorsun ne kadar istemesende...

Ve acı bir hatıra oLarak kaLıyor anıLarında....


Mehmet Batmazoğlu