Aşk

Yüreğin senden bi haber yol alır çırpınır durursun dize getireyim diye sen bile anlamazsın ne hale geldiğini bir çift gözün seni öylece kendine nasıl esir ettiğini ..mutluluksa çoktan çıkmış lugatlardan yada tam tersi yeni girmiştir belkide,farklı anlamları vardır artık..bir gülüşe ,bir sese, bir bakışa bağlıdır senin mutluluğun o gülümsüyorsa gülümsenir, o hüzünlüyse hüzünlenilir ,o düşünceliyse düşünülür. Başka bir yüzde şekillenir kısaca mutluluk...Sonra birde huzuru kaybedersin onu kaybedeceğiim tedirginliği ile..Bir de yaşanılan acı var tabi adı konulamayan, tasvir edilemeyen ama en derinden gelen ve hiç sönmeyen, küllenmeyen bir acı...
Fırtınanın ortasında kalmak gibi birşey değilmi zaten aşk nereye götürürse oraya gitmek,teslim olmak ait olmak ve bundan hiç gocunmamak...Peki ya daha kötüsü etrafında en önemlisi de içinde kopan fırtına kimsenin umrunda değilse ,seni hiçbir yere götürmüyorsa, olduğun yerde kalakalıyorsan ,görmüyorsa kimse sesim duyulsun diye çığlıklar atıyor ama senden başkası duymuyorsa herkes (o), sana kör ,sana sağırsa ne fark eder ki zaten aşk değilmi bu da? bununla da mutlu olmak için türlü türlü bahaneler uydurmazmıyız ?işe yarar mı gerçekten bu bahaneler? İçini kaplayan ,aman dinlemeyen bu duyguyu dizginler mi? Azaltır mı biraz acını yoksa daha çok mu acıtır?Peki ya geçer mi gerçekten hiç bitmeyecek gibi yaşadığın bu duygu? Bir başkasında tekrar ortaya çıkar mı insan bir kez mi yaşar bunu hayatta?Acı çekeceğini bile bile hiç geçmesin istermi hep benimle, aldığım her nefeste olsun, ondan hatıra kalsın bu yürek sancısı der mi?eğer bunu birkez yaşayacağına inanıyorsa der.Gecelerin zindan olacağını bile bile yüzü hiç gözünün önünden gitmesin ister.
Sonrası mı kalp çarpınısı,mide bulantısı,titreme hepsi geçerde bir sızı kalır içinde, her adı anıldığında nefesini kesen bir sızı...ümit etmekten başka bir şey kalmaz sana.Belki birgün dersin hep ve o gün gelecek diye beklemeye başlarsın.En zoru da budur sanırım beklemek,gelmeyeceğini bile bile...