Aydınlığı Kurtarın Prangalarından

Uyanırken sabaha gündüzün habercisi Güneş'le, coşku dolu yüreklerin içi içine sığmaz, gözlerinin içleri parlar ışıl ışıl. Gülümseyen güller açar yüzlerinde.'Yepyeni umutlarımızın baş tacı, günün aydın olsun 'diyerek selam verirler.
Bazı yüreklerinse ağzını bıçak açmaz.Çünkü gönüllerine hiç bir zaman doğmamıştır ki Güneş!
Yüreklerinin simsiyah kadifeden perdeleri hep kapalıdır.Işık nedir bilmezler ,tanımazlar.
Tuhaf değil midir?
Herkesin aynı anda aynı gündüzü yaşarken,aynı sabaha uyanırken; aydınlıklarının farklı olması!
Ve hatta; herkesin aynı anda aynı geceyi yaşarken,kör karanlığın emektar bekçilerine, aynı yıldızlara ve Ay'a bakıp, karanlıklarının farklı olması!
Peki ya herkesin içinde barındırdığı hatıralar?Yüreklerinde taşırlarken onları,kimileri delip geçmişlerdir serseri bir kurşun gibi;
çoktan.Ama ne yazık ki,kıpkırmızıdır acılar hala.Derin yaraların harlarını körükler dururlar.Bıkmadan, usanmadan düşmezler yakalarından.
Kimileri ise en mahrem parelerine saklandıkları yüreklerin içine sığmaz, Tanrı misafiriyiz diyerek,çıkıp geliverirler ansızın.Otururlar yanı başına umut dolu yüreklerin.Sımsıcak tebessümlerini , tadına doyum olmaz muhabbetleriyle taçlandırırlar.İlk günkü tatlı heyecanları hiç bitmemişçesine,hep coşku ve özlem doludurlar.
Oysa ki ;gündüzler her ne kadar aynıysa da, farkı yaratan yüreklerin kendi Güneş' idir.Anılar ne kadar çok olursa olsun,onları acısıyla tatlısıyla hatırlarken,mutlu olmayı bilenler,
aydınlıklarla yakın dost olabilmeyi başarabilmiş yüreklerdir.
Yepyeni sabahlar yepyeni umutlardır.Karanlık gecelerse aydınlığa gelmiş yatılı misafirlerdir.
Gün ağarınca ,'Hoşçakal' deyip, yanlarında akrabaları yıldızlar ve Ay ile birlikte, belli etmeden kimselere,ayrılırlar usulcacık.İsterler ki herkes kendi kendisinin Güneş ‘i olsun. Çünkü çok iyi bilirler, gündüzlerini aydınlık yapanlar, Güneş'e penceresini açmış gönüllerse, gecelerini gerçek karanlığa boğanlar da Güneş'e penceresini kapayıp, gönüllerindeki aydınlığı prangalarıyla esir almış yüreklerdir.