Aykırı Düşler

Uykudan yeni uyanmışsın. Rüyan yeni bitmiş. Aykırı düşler miydi gördüklerin?

Kabullendin mi artık hayatı, olması gereken düzeni? Büyüdün mü yani şimdi sen?

Ne oldu sana? Seni tanıyamıyorum artık. Ne yaptın hayallerini, umutlarını, aykırı düşlerini... Kendine nasıl kıyabildin böyle? Hiç acımadı mı canın?

Ensendeki o keksin ağrıyı geçirmek için artık iyi şeyler düşünmeye çalışmıyorsun. Kötü düşünceler olduğu yerde duruyor ama sen onlara dönüp bakmıyorsun bile! Alıyorsun bir ağrı kesici ve kurtuluyorsun! Kurtuluyorsun! Bu kadar basit mi her şey? Bu kadar basit mi kurtulmak süreğen acılardan?

Kolaymış işte! Boşuna dökmüşsün o gözyaşlarını. Yazık etmişsin kendine... Boşuna somurtmuşsun uykusuz sabahlara...

Biliyorsun değil mi kabullenmenin sonuçlarını? Biliyorsun...

Karamel tadındaki hayatınla vedalaş artık. Bana garip gelmişti zaten. Sen karamel kokusunu hiç sevmezsin ki!

Gitmeyi isteme artık. Kaçmayı isteme. Bir iş yaparsan bazı şeyleri göze alman gerekir ve sen de bunu göze almalısın. Kendi kendini bu kuyuya hapsetmeyi!

Giderek çorak bir araziye dönüşmeye başladı kalbin. Düşünmemek insanı böyle yapıyor galiba. Boş gözlerle bakmak hayata.

Peki sana yarayacak mı? Kabullenmeyi kabullenebilecek misin? Özgürlüğüne çok düşkünsün sen! Kafese girebilecek misin kendi isteğinle?

Korkmuyor musun peki? Bir zamanlar bir kız vardı aykırı düşleri olan cümleleriyle başlayan yazılar yazmaktan?

Geçmişte mi kalacak aykırı düşlerin?

Koşmayacak mısın artık? Hep böyle oturacak mısın? Yoksa artık koşmakta mı ilgini çekmiyor?

Bu sen değilsin! Sen olamazsın bu karşımda oturan, boş, ilgisiz gözlerle çevresine bakan yaratık. Buz gibi ellerin! Seni böyle gördükçe benim kanım donuyor. Oysa sen hiçbir şey hissetmediğini söylüyorsun.

Hep böyle mi kalacaksın? Yapma bunu kendine! Yapma bunu bana!

Seni seviyorum ben! Aykırı düşlerin olmamasına rağmen, hayallerin, umutların olmamasına rağmen...Seni seviyorum.

Ne olur yalnız bırakma beni!...



Hadi gel! Aykırı düşler kuralım...


13 Ekim 2006