Ayrılığın İthaf'ı

Ben bana yeterdim önceden. Sözüm kendime, gülüşüm güne, yaşlarım hüznüme, kahkahalarım geleceğime ithaftı.
Ben kendime yeterdim önceden. Kalbime gömüp her derdi, yeni güne doğarmış gibi bakardım yemyeşil. Baharı andırırdım ben. Bahara ithaftı mutluluklarım.
Ben canımın diğer yanlarına yeterdim. Çekip gidişlerim bile kendimdendi bilhassa. Onlardan değil ! Kahroluşlarımın ithafı kış'ımaydı.
Ben o'na yeterdim önceden. Gülerdim, ağlardım, çekerdim gözlerimi, üzülürdüm, mutlu olurdum. Beni izlerdi şefkat dolu bakışlarla, öylece...
Ayrılığımız mı? Sadece başkalarına ithaf... Biz hiç ayrılmadık bizden, ruhlarımızı ayırdık.
Zaten bu yazı da ayrılığımızın ithafı...