Ayrılık Ecel Gibidir

Bazen diyorum unuturum. Elbet bunun da üstesinden gelirim. Sonra o ses yine kulaklarım da yankılanıyor, bir insan bu hayatta gerçekten kaç defa sevebiliyor ki? Ben onu yaşattığı mutluluklarla değil verdiği acılarla da seviyorum. Ne kadar zaman geçerse geçsin vazgeçilmiyor. O eskisi gibi olmasa ve hiç bir zaman da geri dönmeyecek olsa ne fark eder ki?

Ben onu hala aynı seviyorum...

Mutluluk, bize hiç yakışmayacak kadar güzel miydi?
Ya da mutluluğu hak etmeyecek kadar bizim kalplerimiz mi kirliydi?
Her aşk, bir ölümle mi bitmeli?
Sevmeyen, sevenini öldürerek aşk katili mi olmalı?

Hangi sebeple olursa olsun gitmek isteyen insanın, hep sevmeyen taraf olduğunu düşündüm. Sevdiği tarafından sevildiği halde giden ve ayrılmak zorunda kalanları da hiç anlamadım. Böyle bir durumla yıllar sonra bende karşılaşmıştım. Belki de binlerce defa sorguladım kendimi neden diye. İnanın, ben hala bilmiyorum ve bu soruya hiçbir cevap bulamadım da.

Sevse gider miydi?
Her gün onsuzlukta eridiğini görmeye dayanabilir miydi?

Belli ki hiç sevmemiş...
Sevse gitmezdi, gitse de dayanamayıp geri dönerdi değil mi?

Ayrılık da ecel gibidir. Tıpkı ölüm gibi, saati şaşmaz.