Bana Yalanlar Söyle Hayat

Gülümse, şimdi çığlıkları deli gibi haykırma sırası... Gözlerini bir ihanete çeviren o hırçın aşk, şimdilerde nedensizliklere boy göstermekte...'Şansını zorlama' diye başlar insan karşısındakini sınamaya ve olmadık cevaplarla yıkılır hep,'zorlamıyorum'.hâlbuki ne kadar kötü bir şeydir bir sevgide yalan... Siz yalansız sevginin tohumlarını ata durun, karşınızdaki inat eker o tohumların yerine...

Riyakârsızca bastırılan duygular, yerini yalan'a bırakıyor. Gözlerim ondan başkasına bakamaz dediğiniz andan itibaren çevirirsiniz gözlerinizi... Hâlbuki gözleriniz o anda başlamıştır O'ndan başkalarını görmeye... Güvenilmez olan duygularınız mı yoksa duygularınıza esir yaptığınız sevgiliniz, dostunuz, anneniz mi... düşünün; objektif olan nesnelerin tümü bir varsayımla ellerinizin içindeler... En güzelini kime verirdiniz? Hayal dünyanızı bir ip gibi çeken özlemler olmasa... Rüyaların ne anlamı kalır? Ne anlamı kalır giden bir şeylerin... Geride bir sürü anlamsız söz bırakanların en anlamı kalır hayaller olmasa...

İlk defa yazılan bir roman ne kadar amatörce olursa olsun, içindekiler o yola gitmenin ilk adımlarıdır. Sevgi de, ayrıkta ilk defa yazılan bir roman gibidir. İnsan kaçıncı romanda itibaren amatörlüğünü atabilir üstünden? İnsan kaçıncı ayrılıktan sonra ayrılmamaya yemin eder? Her yeni aşkta işte aradığım bu deyip kaybedilen kaçıncı aşkımız bu?

Kısacası ?yalanları' hayatımıza sokan nedenler ve kişiler bizden bir şeyler götürmeye dursun, bizde izlemeye, uygulamaya ve sorgulamaya devam edelim; yanlış nerede...

Yanlış iki dudaklarımızın arasında değil, yanlış; hayat ile ölüm çizgisi arasında kısa bir yol... Bu yol bizim yolumuz... İster uzatır ister kısaltırız zira bu günlerde yalanın en uzunu güzel ya devrimizde... O zaman en makbulünü uygulayım... Haydi, yalanlar bizi bekliyor. Kurulması en acı hayallerde... Seçim bizim...