Belki Sevdadandir

Belki ondandır yazıyorum mektupları topragın altindan baglandigindan beri telgraf telleri. Delirmısligimin ikinci günü bugün. Yorgun bir kuş gibi yorgunum. Günlerim öyle uzun, öyle dargın ki. Baktıkça daha da acı veriyor sol kolumda uyuttuğum akrebim. Ve bir türlü başını ezemediğim sol yanımda ki zehirli yılan. En ağır teşbih benim. Ölmek fiiline özne, delirmiş bir devrik cümleyim. Belki ondandir aklim yok benim. Cünkü sevmek; inandigim en büyük yalanim. Belki ondandir biriktiriyorum mektuplari topragin altindan baglandigindan beri telgraf telleri. O yüzden özlüyorum kuslarimi sevgilim. Nedense hep yere dusunce oluyorlar kuslarim. Ucmayi ogretiyorum simdi siirlerime kuslarimin cenaze torenine. Sahi ben ne güzel öldüm öyle. Ve ne olur kuslarimla gomun beni. Kim bilir belki ondandir kuslarimin olumu topragin altindan baglandigindan beri telgraf Ve satır başımda bir sairim ben. Hay senin imlanin ben. Sahi ben niye sair öldüm? hay agzina tukureyim dilimi arı türkçe soksun. Bi bitmedi demi 'de' 'da'larınız, noktaniz virgulünüz. Illa uyak mi koyacagiz her siirin sonuna. Ben böyle bir adamim güzelim. Beni anlamadiysan, ben bir şairim. Gülerek sen bu şiıri okurken bir devrik cûmleyı daha devirıyor simdi ellerim. Animsiyor "sen" bilimini çıkaranAklimda kalan akimla, aklimi yitirdigim aklim. -Bu cümlenin tefsirini yapmayi sakin denemeyin. Peki, ben nıye delirdim? niye hep dönmek istesem geriye bir flash patlamasi gibi yedi nokta şiddetinde depremden kalan bir enkaz bilincaltim. Sahi ben ne zaman delirdim? belki ondandir delirmem, topragin altindan baglandigindan beri telgraf telleri. Belki de sevdadandır bunlar. Belki de Fatmam, belki de...