Belki Yoksun!

Aşksız bir ömrün, sensiz saplantılarını toplayıp, senli bağımlılıklarını çıkardım bugün benden.
Elde var sıfır bir manzaraya, sarhoş bir hüzün tünedi sonra. Issız bir akşamın orta yerine yığdım içimde sana dair ne varsa, ya da ne kaldıysa... Senin bendeki toplamına eşit sancılarla kıvranıp durdum bir zaman.
Durduğum yerde gördüğüm tek şey; bendeki ağırlığının bana inat artmasıydı. Ben eridim varlığının kuşatmasında; sen içimde binlerce seni daha çoğalttın...

...Oysa yoktun!

Zerren kalmamıştı ciğerlerime çektiğim havada, ayağımın altında kayan toprakta, elimde avucumda, yoktun aslında...

Sen yoktun; senden kalan bir gölgenin takibinde, şehir şehir kayboluyordum.
Gün ortasında uyurgezer bir sevdaydı alelacele üzerime geçirdiğim. Sen tüm rehavetini soyunup yüreğimin orta yerine, sinsice sıvıştın bayram şenlik bir yaşama sevincine.

Aklımın ucuna bir mum yaktım şimdi; beynimin içinde bir yerlerdesin biliyorum, sesin yankılanıyor durmadan, hüznüm oyun oynuyor benimle. Sen gittin ama, senden bir gölge kaldı beynimde...

Yine de yıkık bir kent gibi viran değilim depreminin ardından. Alkollü akşamları, uykulara davet olsun diye değil ağırlayışım. Ve yoksun sanma yanımda; dedim ya, beynimin içinde kamp kurdu gölgen. Kara gözlerine bakıp sevinemesem de, sesine, ruhuna takılı kalmış saatlere bu eylem.
Yememe, içmeme karışıyorsun hala, senin sevdiğin gibi sürüyorum gözlerime sürmeleri ve senin için bu ılık meltemi doladım dilimin notalarına.

...Belki Yoksun!

Oysa, bendeki azınlığa hükmeden, serseri bir çoğunluksun...