Ben Bir Öğretmenim

Bir ışık saçılır.Tozpembe dünyamızı aydınlatan.Güzel bakışlı,tatlı gülüşlü,her şeyden önce güçlü.Yaklaşır yanıma doğru ve tutar ellerimden.Götürür sırama doğru.Benim ise yaşlıdır gözlerim.Arkama baktığımda el sallayan annem vardır.

Bu benim annemden ilk ayrılışımdır. Annemsiz ilk yürüyüşümdür. Halbuki annem tanımadığım kişilerle konuşmamamı söylerdi.Niye tutmuştu bu teyze benim elimden.Nereye götürüyordu? Minik dünyamda çok şey sorgulamış- tım . Yüzüne baktığımda tatlı bir tebessüm vardı.Kocaman ağabeyler,ablalar yanaştı yanımıza ve hep bir ağızdan;

?Öğretmenim biz sizden nasıl ayrılırız??Sarıldılar o teyzeye ağa-
beyler,ablalar.Yoksa bu teyze benimde mi öğretmenimdi?Elimden tutup aydınlığa götüren!Ben ise hüngür hüngür ağlamıştım.Ne bilirdim ki küçük dünyamda ki en büyük varlık öğretmenimin eli olduğunu.

Ve aradan yıllar geçmişti.Ben beşinci sınıfı bitirmiştim.Şimdi benim ye-rimde minik yürekler duruyordu ve ben ne kadar ayrılmak istemesem de ayrılmak zorundaydım öğretmenimden.Meğer zaman sevdiklerinle yaşayınca su misali akıp gidermiş.Büyüdüm sanarken küçük dünyamdaki ikinci annemdi.Ama bilmiyordum ki
daha niceleri gelecekti.Fakat benim o zamandan beri hayalimdi minik yürüklerin ellerinden tutmak.

Yıllar geçti...Şimdi ise ben tutuyorum minik elleri.Ağlayan gözlerle veda eden çocuklarımın ben siliyorum gözlerinden yaşlarını.Daha dün ben çocukken bir sürü çocuğum olmuştu.Gerçektende ne kadar çabuk geçmişti zaman.Ama geçsede yıllar bir öğretmenimin sözü hiç çıkmaz hatrımdan ;

?Bir haykırsam duyar sesimi tüm dünya.Açar gözlerini tüm yonca-lar.Evet ben herhangi biriyim.Ben Ayşe,ben Fatma,ben Anadolu'da,ben Rumeli'de kısacası ben tüm dünyadayım.Ben bir öğretmenim.